“Miłość jest jak toskański deser”, czyli życie od kuchni

Pasja gotowania, nieprzystępny i bezwzględny biznesmen oraz temperamentna kucharka. Co z tego wyniknie? Odpowiedzi należy szukać w powieści "Miłość jest jak toskański deser" Elisabetty Flumeri i Gabrielli Giamometti.

Powiadają, że do serca mężczyzny można trafić przez żołądek. Wystarczy odpowiednie menu, przygotowane z sercem i pasją, a sukces jest murowany. A jeśli obiekt owych kulinarnych zabiegów jest bezwzględnym biznesmenem, który nie ma serca? Wtedy potrzebna jest odpowiednia kucharka - z temperamentem, która potrafi dopasować dania do każdej okoliczności. Taka właśnie jest Margherita, bohaterka powieści "Miłość jest jak toskański deser".

Margherita Carletti od najmłodszych lat lubiła gotować. Można powiedzieć, że wyssała tę umiejętność z mlekiem matki. Bowiem jej mama prowadziła w Toskanii małą restaurację U Eriki, która cieszyła się uznaniem gości. To właśnie tam poznała swojego przyszłego męża i wyjechała z nim do Rzymu. Sielanka skończyła się po 5 latach. Mąż okazał się wiecznym nastolatkiem, który sam nie wie, czego chce. W dodatku wdał się w romans. Margherita niewiele myśląc, spakowała walizki, zabrała swoje zwierzaki (2 koty, psa i gwarka) i wróciła do swojej rodzinnej miejscowości Roccafitty. Właśnie tam chciała zacząć życie od nowa...

Dlaczego akurat tam? Gdzie miała się poczuć lepiej, jak nie w domu, u boku taty i przyjaciół. Wśród toskańskich wzgórz i morzem aż po horyzont. Na miejscu okazuje się jednak, że to malownicze miasteczko, przypominające rajski zakątek, zmieniło się odkąd się z niego wyprowadziła. Na drzwiach dawnej restauracji wisi tabliczka zamknięte, a przystojny i arogancki przyjezdny - Nicola Ravelli, wykupuje miejscowe winnice. Aby przekonać do zawarcia umowy swoich kontrahentów, postanawia urządzać wykwintne kolacje w swojej pięknej willi. Potrzebny mu tylko odpowiedni szef kuchni. A kto się do tego nadaje lepiej niż Margherita?

"Miłość jest jak toskański deser" to powieść obyczajowa z wątkiem romansowym i kulinarnym. Autorki bardzo ciekawie opisały przygotowywanie potraw oraz porównywały ludzi do konkretnych dań. Dla przykładu Nicola Ravelli przedstawiony jest w następujący sposób: gdyby chcieć go zdefiniować, trzeba by go porównać do profiterola z najlepszej cukierni, z całą pewnością nie był to byle placek śniadaniowy. Imponujący, chrupiący i z oczami tak brązowymi, że przypominały polewę czekoladową. W powieści można znaleźć również taki dialog:

- Jak poszło z pierogiem?
- Dobrze, ale może nie powinienem był go zapraszać z tą odgrzewaną zupą, byłoby lepiej, gdyby przyszedł z cielęcą roladką...
- Sorbet się zrelaksował?
- Była drobna scysja z przekładańcem, ale monc blanc ich pogodził.

Muszę przyznać, że zawiła relacja Nicola i Margherity przywodziła mi na myśl słynny duet - Edwarda i Vivian z "Pretty woman". Nicola skupuje małe winnice, by wcielić je do swojego konsorcjum. Jest równie bezwzględny jak Edward, który po przejęciu firm doprowadzał je do upadku. Jedyną osobą, która mogła skruszyć lód była Vivian, prostolinijna dziewczyna. Podobnie jest w przypadku Nicoli, na którego drodze staje Margherita, kobieta z niesamowitym zmysłem kulinarnym oraz temperamentem.

Co ciekawe, zakończenie jest bardzo podobne jak we wspomnianym filmie i dość przewidywalne. Ale to zupełnie mi nie przeszkadzało, gdyż uwiodły mnie opisy przygotowywania potraw oraz ludzi. Muszę się zgodzić z Anną Muchą, która napisała: ta książka jest jak czekoladowe ciastko. Niby doskonale wiesz, jak smakuje, a jednak nieustająco cię zachwyca.

Jedynym zastrzeżeniem jest dla mnie okładka, która moim zdaniem jest za jaskrawa. Dużo bardziej podoba mi się włoska wersja książki, która pasuje do tytułu "L'amore è un bacio di dama" ("Miłość jest jak pocałunek damy"). Jak widać tytuł też został zmieniony, ale to mi nie przeszkadza, gdyż jest bardziej związany z treścią.

Niemniej jednak polecam tę książkę miłośnikom powieści obyczajowych z nutką pikanterii i dużą dozą smakowitych potraw. Na końcu zamieszczone zostały przepisy z książki kucharskiej Margherity - m.in. mus czekoladowy z ostrą papryczką, zapiekane tortellini w potrawce z gołębia czy krem pomarańczowy. Czy nie brzmi smakowicie? Myślę, że można niektóre z nich wypróbować.

Warto wspomnieć, że "Miłość jest jak toskański deser" to pierwsza powieść z cyklu miłosno-kulinarnego. Następna dzieje się w pięciogwiazdkowej restauracji na Capri i nosi tytuł "I love Capri".

Elisabetta Flumeri i Gabriella Giamometti to włoskie pisarki i scenarzystki, które tworzą zgrany duet. Od lat piszą romantyczne powieści obyczajowe, a także tworzą telenowele, programy telewizyjne i reklamy.

http://literaturomania.blogspot.it/2014/07/miosc-jest-jak-toskanski-deser-czyli.html